Urbanek Roman

Urbanek Roman (1899-1987), ur. 22 lipca 1899 roku we Lwówku jako syn Jana i Franciszki z domu Ozorkiewicz. Weteran I wojny światowej (1916-1918). Ochotnik oddziału konnego kompanii lwóweckiej od 3 stycznia do końca marca 1919 roku. Pełnił służbę łącznikową i patrolowo-wartowniczą. Brał udział w walkach pod Miedzichowem, Łomnicą, Krzyżkówkiem, Kaliskami i Lewicami. Później został wcielony do 2 pułku ułanów wielkopolskich (późniejszy 16 pułk ułanów wielkopolskich). Zwolniony z wojska w 1922 roku. Po wojnie powrócił do rodzinnego Lwówka. W okresie międzywojennym pracował w Rozlewni Piwa Jana Bukiewicza, rozwożąc zaprzęgiem konnym towar po okolicy. 23 sierpnia 1939 roku został ponownie zmobilizowany do wojska. Brał udział w kampanii wrześniowej jako żołnierz 16 pułku ułanów wielkopolskich. Brał udział w walkach pod Kutnem, Sochaczewem, Radnem, Gostyninem, Łęczycą, Sobótką nad Bzurą i Żychlinem. Po bitwie nad Bzurą dostał się do niewoli niemieckiej w Rumiance koło Żabiej Woli. Osadzony w obozie jenieckim w Bocholt w Nadrenii Westfalii (Niemcy). W listopadzie 1939 roku został zwolniony z obozu i skierowany do lekkiej pracy w majątku Michorzewo. Później wywieziony do Niemiec na roboty w okolicach Köln . W wyniku bombardowania lotnictwa angielskiego został rannych w lewą rękę. Uznany za niezdolnego do pracy i zwolniony w 1944 roku do domu. Powróciwszy po raz kolejny z wojennej zawieruchy, Roman Urbanek pracował przez krótki czas u swojego przedwojennego pracodawcy, J. Bukiewicza. Odniesiona rana podczas II wojny światowej nie pozwalała mu jednak wykonywać swojej pracy. W 1965 roku przeszedł na rentę. Pracował później także w kościele parafialnym we Lwówku, jako kościelny. W latach 1923 – 1939 należał do Towarzystwa Powstańców i Wojaków we Lwówku, gdzie zweryfikowany został jako powstaniec wielkopolski. W 1937 roku w czasie pogrzebu Stanisława hr. Łąckiego wraz z towarzyszami broni asystował przy jego trumnie. Wstąpił do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację 24 lipca 1965 r., będąc jego zwykłym członkiem, zweryfikowanym jako powstaniec wielkopolski. 22 grudnia 1966 roku otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy (nr 37352), a 23 kwietnia 1978 roku Order Odrodzenia Polski (nr 323-78-64). W roku 1971 został awansowany na podporucznika Wojska Polskiego. W 1965 roku przedszedł na emeryturę. Ożenił się w 1926 roku z Marią z domu Dłużewska, z którą miał dwójkę dzieci: Zygmunt (ur. 1927) i Zofia (ur. 1932). Zmarł 3 czerwca 1987 roku we Lwówku. Pochowany został na cmentarzu św. Krzyża we Lwówku.

Źródła:
Arkusz ewidencyjny członka ZBoWiD koło Lwówek z 17 marca 1965 roku, Akta Towarzystwa Powstańców i Wojaków we Lwówku, Archiwum Prezydenta RP - Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (opublikowano: www.powstancy-wielkopolscy.pl ), Zaświadczenie Centralnego Archiwum Wojskowego w Warszawie Nr 58.87